عافیت‌طلبی بلای جان صنعت دریایی

متأسفانه از 2 دهه گذشته آفت عافیت‌طلبی در میان بخش‌های مدیریتی کشور حاکم شده و پرداختن به موارد زیربنایی جای خود را به مسائل پیش پا افتاده‌تری داده است.

به گزارش صبح تجارت به نقل از  بندر و دریا، حسین صاحبی مدیرعامل شرکت خدمات دریایی و بندری هدایت کشتی خلیج‌فارس در یادداشتی به مناسبت روز جهانی دریانوردی به نقد مدیریت سازمانی کشور در بخش بندری و دریایی پرداخته که در ادامه می‌خوانید.

فرارسیدن روز جهانی دریانوردی را به همه دریانوردان و همچنین عزیزانی که به صورت مستقیم و غیرمستقیم با صنعت دریایی مرتبط هستند و نیز به طور خاص به خانواده‌های دریانوردان که بیش از خود دریانوردان در پی دوری از عزیزان‌شان سختی و مشکلات این کار را تحمل می‌کنند و پشتوانه‌ای قوی برای دریانوردان هستند، تبریک می‌گویم.

جا دارد این دست مراسم که برای تقدیر از دریانوردان برگزار می‌شود، با حضور خانواده آنها باشد و به همان سنت حسنه سال‌های گذشته که دریانورد به همراه خانواده‌اش در مراسم حضور می‌یافت، ادامه پیدا کند و به بهانه صرفه‌جویی در هزینه‌ها این کار به صورت ناقص برگزار نشود.

این مراسم با حضور خانواده دریانوردان جلای بالاتری می‌یابد و می‌تواند یاد و خاطره بهتری را برای خانواده‌های دریانوردان که همواره دوری از عزیزان خود را تحمل می‌کنند، رقم بزند.

بدیهی است که غفلت از خانواده‌ها خسارت سنگینی را برای سازمان‌ها در پی دارد.

از سویی به باور نگارنده، در سال‌های اخیر عافیت‌طلبی برخی مدیران به مشکل اصلی مدیریت کشور در تمام سطوح تبدیل شده و بخش دریایی نیز از این موضوع مستثنا نیست.

این مشکل سبب‌شده مدیران از رویارویی با موضوعاتی که خلاف مصالح سازمان متبوع خود باشد، خودداری ‌کنند. در نتیجه اثرات زیانباری برای سازمان‌ها و تمام کارکنانی که در آن سازمان کار می‌کنند خواهد داشت.

متأسفانه از 2 دهه گذشته این آفت در میان بخش‌های مدیریتی کشور حاکم شده و پرداختن به موارد زیربنایی جای خود را به مسائل پیش پا افتاده‌تری داده است.

بلای عافیت‌طلبی و عدم پرداختن به مسائل اصلی سازمان‌ها از سوی مدیران، افت کاری شدیدی را در سازمان‌ها به دنبال داشته است.

به عنوان نمونه در حوزه دریانوردی سال‌هاست که از داشتن یک قانون کار مدون رنج می‌بریم و درگیری‌های شدیدی در حوزه‌های پرسنلی میان کارفرما و نیروهای کار وجود دارد که روز به روز در حال افزایش است و کسی هم به فکر آن نیست.

از طرفی تمایل جوانان برای رشته‌های دریایی به‌شدت کاهش یافته و برای معدود جوانانی که دانشجوی علوم دریایی هستند، فقدان امکانات تحصیلی، رفاهی و معیشتی وجود دارد و هیچ‌کس به فکر نیست.

همچنین بیمه‌های دریایی قابل اتکا در کشور نداریم و متأسفانه زمانی که خسارتی به کشتی‌ها وارد می‌شود، بیمه‌ها در دریافت خسارت صاحبان کشتی‌ها را دچار مشکل می‌کنند.

دیگر اینکه مدیران حال حاضر صنعت دریایی که نیروهای کارآمدی هستند و از سال‌های گذشته در رشته تخصصی خودشان دوره گذرانده‌اند، در حال بازنشسته شدن و گذراندن سال‌های آخر عمر کاری خود هستند.

متأسفانه هیچ‌کس به فکر جایگزین کردن آنها با نیروهای خبره جوان و کارآمد و توانمند نیست که نگران‌کننده است.

ناوگان دریایی کشور در حوزه خدمات دریایی و لایروبی رو به زوال است و متأسفانه متناسب با توسعه بنادرمان نسبت به خرید و جایگزینی شناورها اقدام نشده است. همچنین بانک‌ها نیز حمایت لازم را از صنایع دریایی در زمینه تأمین شناورهای جدید و کشتی‌سازی ندارند.