بیمارستان جم؛ نوستالژی فرسودگی با طعم تلخ قهوه!

به گزارش صبح تجارت و به نقل از بامداد اقتصاد، یکی از خبرنگاران رسانه بامداد اقتصاد که به بیمارستان جم مراجعه کرده بود چنین نوشته است: «بیمارستان جم» نام پر طمطراقی است، بیمارستانی با خدماتی عالی و برای جلب رضایت بیماران! شاید شکل گرفتن این تصور بیشترمرهون پیشینه این بیمارستان باشد اما در سال های اخیر بیمارستان جم از پیشینه اش فاصله معنا داری گرفته، به طوری که حتی ورود به این بیمارستان در دقایق اول همه تصورات قبلی را به هم می ریزد! وارد بیمارستان جم که می شوید، آنچه بیش از همه چیز توی ذوق می زند، لابی تاریک و ماتم زده اش است که از کافی شاپ آن به شدت بوی قهوه و… به مشام می رسد و آسانسور بد قواره، قدیمی، باریک و دالان مانندی که برای سوار شدن آن باید با سایر مراجعان که اغلب عراقی هستند و نگهبانان خسته و بی حوصله بیمارستان بر سراینکه اول کدام وارد شویم مذاکره کنید واگر قسمتتان باشد سوار شوید! بیمارستان سعی دارد هرجوری که هست با تبلیغاتی مانند«ارتقای مستمر کیفیت و وفاداری مشتریان… در راستای مسئولیت پذیری اجتماعی در ارتقای سلامت جامعه در سطح کشور و منطقه ..»!!! به مراجعه کننده نا آشنا القا کند که اینجا یک بیمارستان با کیفیت و دارای بیماران بین المللی است! احتمالا کسی که این تبلیغات را تنظیم کرده تا حالا گذرش برای درمان به این بیمارستان نیافتاده و گرنه کمی با ملاحظه ترمی نوشت! شاید بهتر بود به جای این جملات فاخر، تعداد صندلی های فکسنی داخل لابی را اضافه می کردند تا بیماران داخلی و البته بین المللی ها در موقع خواندن این شعارهای تبلیغاتی مجبور به ایستادن های طولانی و حتی نشستن روی زمین بیمارستان نباشند!
درهمان لابی غم گرفته، مانیتوری هست که اسامی پزشکان جم لاینقطع بر روی آن ظاهر می شوند که البته در میان آنها نام دکتراحمد میر، جراح خبرساز مرتبط با درمان و فوت مرحوم عباس کیارستمی کارگردان، به شدت می درخشد! به هر ترتیب با ورود به بخش های بیمارستان هم متوجه می شوید که آن قسمت ها هم ناامیدکننده هستند، در اتاق های بستری به ظاهر پرایویت، با تخت ها و تجهیزات قدیمی و فرسوده ای مواجه می شوید که به هیچ وجه با تبلیغات لوکس بیمارستان جم تناسبی ندارند، تبلیغاتی که بیشتر شبیه جوک های بی مزه ای هستند که فقط بی قوارگی قبای گشاد «بین المللی» را بر تن این بیمارستان بیشتر نشان می دهند.
در بخش حسابداری ترخیص بیمارستان به بین المللی بودنش بهتر واقف می شوید، مخصوصا وقتی که با صورت حساب های پرملات و رفتار تند کارکنان نه چندان مودب آن بخش مواجه می شوید که گویا بیماران وطنی برایشان جذابیتی ندارند! بیمارستان جم، یادآور بیمارستان «آسوینی» در بمبئی است که در زمان جنگ جهانی اول توسط کمپانی هند شرقی تاسیس شد و درآن زمان بیمارستان نسبتا خوبی بود اما اکنون لجوجانه با حفظ تجهیزات قدیمی و فرسوده، به جای واقع بینی فقط به گذشته نامعلومش افتخارمی کند. شاید بهترباشد که بیمارستان جم با بازبینی تجهیزات، خدمات پشتیبانی بیمارستان، هتلینگ و امکانات رفاهی اتاق‌های بستری به ارزیابی واقعی و خارج از توهم آن مرکز درمانی، نه در مقایسه با بیمارستان های بین المللی دنیا بلکه با برخی از همین بیمارستان های داخلی بپردازد و سپس اگر محلی از اعراب داشته باشد، برای بیماران هم فخر بفروشد. اگرچه شاید جم بیمارستانی به شدت نوستالژیک به نظر برسد، اما احتمالا با توان بیشتری حس فرسودگی و کهنگی را همراه با طعم و بوی قهوه به مراجعینش ارزانی می دارد!